واحد جداسازی هوا

تولید و ذخیره اکسیژن:

واحد جداسازی هوا

نمای کلی فنی

واحد جداسازی هوای برودتی (ASU) گیاهی است که از خواص متمایز بین اجزای اصلی هوا برای تولید اکسیژن، نیتروژن و گاهی اوقات گازهای دیگر مانند آرگون استفاده می کند. فناوری ASU از فرآیندی به نام تقطیر کسری برودتی استفاده می کند که در آن اجزای هوا از هم جدا می شوند.

با فشرده کردن گاز تا زمانی که در دماهای بسیار پایین ({0}} درجه تا -193 درجه ) به مایع تبدیل شود، سپس به طور انتخابی اجزاء را در دماهای مختلف جوش تقطیر کنید. از آنجایی که این فرآیند بسیار انرژی بر است، فناوری ASU عموماً برای تولید در مقیاس متوسط ​​تا بزرگ در نظر گرفته شده است. یک ASU را می توان برای خلوص محصول و فشارهای تحویل مورد نیاز طراحی کرد. به تکنسین های ماهر در محل در تمام ساعات برای اطمینان از عملکرد بدون مشکل کارخانه نیاز است.

مشخصات کلیدی

یک ASU می تواند 100 تا بیش از 5،{2}} تن اکسیژن در روز در سطوح خلوص 95 درصد تا 99.5 درصد یا بالاتر تولید کند. فرآیند هوا

جداسازی شامل مراحل اصلی زیر است:

• فیلتراسیون، برای حذف گرد و غبار و سایر ناخالصی ها.

• فشرده سازی، که در آن هوا بین 72 تا 144 psig فشرده می شود و آب در خنک کننده های بین مرحله ای متراکم می شود.

• حذف آلاینده ها، با استفاده از یک بستر غربال مولکولی، که به طور مداوم بازسازی می شود تا آب باقیمانده حذف شود.

بخار، هیدروکربن ها و دی اکسید کربن، که تجهیزات برودتی را منجمد و مسدود می کند.

• تبادل حرارتی، که در آن هوا از مبدل های حرارتی یکپارچه عبور می کند و در برابر محصول و ضایعات خنک می شود

جریان های برودتی برای تولید هوای مایع غنی شده با اکسیژن و نیتروژن. این امر در ستون‌های تقطیر کم فشار و بالا با استفاده از تبرید اتفاق می‌افتد.

• فشرده سازی محصول، که در آن اکسیژن به فشار ته نشینی تجویز شده فشرده می شود.

• ذخیره سازی، که در آن اکسیژن مایع تولید شده از ASU در مخازن ذخیره سازی عایق برودتی ذخیره می شود.

ساخت یک کارخانه ASU بسته به ظرفیت تولید، خلوص و فشار مورد نیاز برای آن متفاوت است

کاربرد دارد و ممکن است بر مواد مورد استفاده در ساخت آن تأثیر بگذارد. برای اکسیژن، فولاد کربنی معمولا به دلیل ترجیح داده می شود

هزینه و اثربخشی آن در دماهای شدید تحمل شده در طول عملیات ASU.